Παρά την πανδημία του κορονοϊού που έχει επηρεάσει τις ζωές μας όσο καμία άλλη παγκόσμια υγειονομική κρίση τα τελευταία 60 χρόνια, ξεκίνησε στα Πουλάτα το λιομάζωμα. Η συγκομιδή του καρπού ενός δέντρου που για χιλιάδες χρόνια έθρεψε, φώτισε και θεράπευσε τον άνθρωπο, ταυτίστηκε με υψηλά ιδανικά και ενέπνευσε τον πολιτισμό της Ελλάδας.
Μία αγροτική εργασία που συνδέει όσο λίγες το χθες με το σήμερα και φανερώνει το δέσιμό μας με την γη, το μόχθο να την δαμάσουμε και τέλος την ανταμοιβή που λαμβάνουμε με τα όσα απλόχερα μας προσφέρει. Αυτή την χρονιά βέβαια με λίγη μεγαλύτερη προσοχή και με τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης αλλά και δικαιολογητικά, ώστε να τηρηθούν τα πρωτόκολλα ασφαλείας και οι σχετικές οδηγίες μετακίνησης…
Και μετά την συγκομιδή, ο ευλογημένος καρπός της ελιάς θα πάρει το δρόμο του για το ελαιοτριβείο, σε μία επαναλαμβανόμενη διαδικασία που χάνεται στον χρόνο. Την διαχρονική αυτή σχέση του Κεφαλλονίτη με την ελιά, μας υπενθυμίζει εξάλλου και η αρχαιότερη μαρτυρία για την παρουσία της στο νησί μας, που έρχεται από το σπήλαιο της Δράκαινας στον Πόρο και χρονολογείται από την Ύστερη Νεολιθική περίοδο (5.600 – 4.800 π.Χ.). Αλλά και στα Πουλάτα, ιδιαίτερα στο προσεισμικό μας χωριό, σώζονται ελαιόδεντρα που η περίμετρός τους υπερβαίνει σε αρκετές περιπτώσεις τα 10 μέτρα, γεγονός που αποδεικνύει την παλαιότητα του είδους και στα μέρη μας. Και ας μην ξεχνάμε πως στο χωριό μας συναντά κάποιος και την διάσημη πλέον υπεραιωνόβια ελιά την… “ζαρόγρια”, που πρώτος ο γνωστός φωτογράφος Παναγής Καβαλλιεράτος απαθανάτισε με τον φακό του.
Η ελιά έχει υμνηθεί από τον καλλιτεχνικό κόσμο όσο λίγα δέντρα και έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για κορυφαίους μας δημιουργούς. Από τον Όμηρο μέχρι τον Οδυσσέα Ελύτη και από τους Μινωίτες τοιχογράφους μέχρι τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο και τον Θεόφιλο. Και όπως έγραψε ο Κωστής Παλαμάς στην αυτοβιογραφία της ελιάς… “Οπου κι αν λάχω κατοικία δεν μ’ απολείπουν οι καρποί, ως τα βαθιά μου γηρατεία δεν βρίσκω στη δουλειά ντροπή, είμαι η ελιά η τιμημένη. Εδώ στον ίσκιο μου από κάτω ήρθε ο Χριστός ν’ αναπαυθεί κι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά του λίγο προτού να σταυρωθεί, είμαι η ελιά η τιμημένη”.
Με την ελπίδα ότι σύντομα το Κεφαλλονίτικο λάδι και γενικότερα τα αγροτικά μας προϊόντα θα αποκτήσουν την θέση που τους πρέπει στην Ελληνική και διεθνή αγορά και ότι σιγά σιγά θα επιστρέψουμε σε παραδοσιακές εργασίες, με σύγχρονα ασφαλώς μέσα, ζωντανεύοντας πάλι την γη μας, ευχόμαστε σε όλους καλή σοδειά!
Πηγή: poulatakefalonias.gr
