Οι εικόνες που αντικρίζουμε καθημερινά, είτε διά ζώσης είτε από τον καναπέ του σπιτιού μας, μας δημιουργούν την αίσθηση ότι ζούμε σχεδόν σε μία «δυστοπική κοινωνία» ή αν θέλετε, ότι δημιουργούν τις βάσεις για την εμπέδωση μίας «κοινωνικής δυστοπίας».
Η δυστοπία, μία αμιγώς ελληνική λέξη που χρησιμοποιείται διεθνώς, προκύπτει από τις λέξεις δυς και τόπος. Σημαίνει δηλαδή «κακός τόπος». Με την ευρύτερη επομένως έννοια, η δυστοπία αναφέρεται σε μία κοινωνία και έναν τόπο κατ’ επέκταση, όπου επικρατεί ο φόβος και η απογοήτευση. Μία κοινωνία δυσάρεστη, στα όρια της κατάρρευσης, με πολίτες που αντί να εξελίσσονται και να γίνονται καλύτεροι, βγάζουν προς τα έξω τον χειρότερο εαυτό τους. Με κάθε ευκαιρία. Πολλές φορές δε, χωρίς να αξιολογούνται ή να λογοδοτούν…
Τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίσαμε ή συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε:
Μία υπερδεκαετή οικονομική κρίση που όμοιά της δεν είχε αντιμετωπίσει χώρα του δυτικού κόσμου εν καιρό ειρήνης…
Τεράστιες δασικές πυρκαγιές που αποψιλώνουν τον εναπομείναντα φυσικό μας πλούτο και την πανίδα που φιλοξενεί. Πολλές εκ των οποίων οφείλονται στον ανθρώπινο παράγοντα…
Πλημμύρες που προκαλούν ανυπολόγιστες καταστροφές και δυστυχώς νεκρούς, με αντιπλημμυρικά έργα που είτε δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα είτε έχουν παραμείνει σχέδια επί χάρτου…
Πολύνεκρα δυστυχήματα που προκλήθηκαν γιατί δεν κάναμε ως πολιτεία , ενίοτε και ως πολίτες, όσα οφείλαμε να έχουμε κάνει…
Ναυάγια με δυστυχισμένους ανθρώπους να χάνονται στα βάθη της θάλασσας, γιατί κάποιοι επέλεξαν στο βωμό του χρήματος να τους πουλήσουν φρούδες ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο…
Γυναικοκτονίες, κακοποιήσεις και ενδοοικογενειακή βία σε καθημερινή σχεδόν βάση, ακόμη και σε δημόσια θέα, που φανερώνουν πως σε ορισμένα μυαλά, ένας άνθρωπος μπορεί να αποτελεί ιδιοκτησία ενός άλλου, περισσότερο δυνατού σωματικά, ανθρώπου…
Οπαδική βία με εν ψυχρώ δολοφονίες, ραντεβού θανάτου και συνθήματα που παραπέμπουν στα πιο ταπεινά ανθρώπινα ένστικτα…
Παιδιά να οδηγούνται στον κοινωνικό αποκλεισμό ή και στην αυτοκτονία σε κάποιες περιπτώσεις, λόγω των επιλογών τους ή ακόμη και για όσων δεν επέλεξαν, αλλά απλώς τους έτυχαν…
Τετράποδα να βασανίζονται ή και να θανατώνονται από τους ιδιοκτήτες τους και όχι μόνο, χωρίς κανείς να καταλαβαίνει το λόγο…
Πολιτικοί, ένθεν κακείθεν, που σαν πτωματοφάγοι επιχειρούν να κερδίσουν ψήφους εκμεταλλευόμενοι τον ανθρώπινο πόνο, υποσχόμενοι ότι θα κάνουν όσα οι ίδιοι δεν έκαναν όταν είχαν την ευκαιρία…
Χρήστες του διαδικτύου που γεμίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με ρητορικές μίσους και ακραία στοιχεία που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τις συγκυρίες. Άλλωστε, ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται…
Είναι λοιπόν η ελληνική, μία «δυστοπική κοινωνία»; Και αν όχι, μήπως οδηγούμαστε προς αυτή την κατεύθυνση; Και ποιος ευθύνεται για αυτό;
Οι αιτίες πολλές. Κατά κύριο λόγω όμως τα ανθρώπινα λάθη και οι παραλείψεις. Σε όλα τα επίπεδα. Από την αδιαφορία για το φυσικό περιβάλλον που έχει προκαλέσει την κλιματική αλλαγή, έως τις γεωστρατηγικές διαφορές που μοιραία οδηγούν σε ένοπλες συγκρούσεις, φτώχια και προσφυγιά. Και από την έλλειψη σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα με ότι αυτό συνεπάγεται, μέχρι την εξυπηρέτηση συμφερόντων προς ίδιον όφελος και εις βάρος των πολλών…
Κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω, ήταν και παραμένει η έλλειψη παιδείας. Παιδείας με την έννοια του «παιδεύω» που σημαίνει διδάσκω, εκπαιδεύω, ασχολούμαι με τη νοητική και ψυχική καλλιέργεια ενός ανθρώπου. Με τη δημιουργία κουλτούρας που περιλαμβάνει τόσο την πνευματική καλλιέργεια όσο και τον λεγόμενο «πνευματικό πολιτισμό» του ανθρώπου. Και φυσικά με την διάπλασή του. Δηλαδή με τη διαμόρφωση της προσωπικότητας και την απόκτηση υψηλών ιδανικών.
Η έλλειψη παιδείας αντίθετα, δημιουργεί πρώτα και κύρια αποχαυνωμένους πολίτες που παρακολουθούν τα γεγονότα να διαδραματίζονται δίπλα τους και να μην αντιδρούν. Απλώς τα προσπερνούν… Πολλές φορές δεν τα αντιλαμβάνονται καν… Ή επιλέγουν να σιωπούν ασχολούμενοι με τα μικρά και ευτελή της καθημερινότητας.
Όχι, η ελληνική κοινωνία δεν είναι δυστοπική. Αρνούμαστε ότι ζούμε σε μία «κακή κοινωνία». Πρόκειται όμως για μία διαφορετική κοινωνία η οποία λόγω της τεράστιας απογοήτευσης και της βίαιης πτώσης του βιοτικού της επιπέδου, αναζητά διεξόδους. Πολλές φορές όμως προς λάθος κατευθύνσεις. Που και αυτό ωστόσο είναι θέμα πολιτικής παιδείας.
Ας παραδειγματιστούμε από τους Δανούς που έχουν εισάγει στα σχολεία τους το μάθημα της ενσυναίσθησης ώστε οι νέες γενιές να αναπτύξουν την δεξιότητα να κατανοούν τα συναισθήματα των άλλων και να σταματούν να τον κρίνουν σύμφωνα με τις προσωπικές τους πεποιθήσεις.
Μας αξίζει μία καλύτερη κοινωνία και μία καλύτερη χώρα… Και είναι στο χέρι μας να την αποκτήσουμε…
Πηγή: poulatakefalonias.gr
