Μια πραγματικά όμορφη και συνάμα νοσταλγική φωτογραφία των Πουλάτων της δεκαετίας του 1950 αλιεύσαμε εχθές στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα μέσα από την ανάρτηση της κυρίας Μαρίας Βινιέρη στην σελίδα “Κομπόγιο ιστορίας Κεφαλονιάς & Ιθάκης”.
Πρόκειται για μία μετασεισμική φωτογραφία που απεικονίζει πλήθος πιστών να εξέρχεται από τον σημερινό Κοιμητηριακό Ναό των Πουλάτων, ενώ στο κάτω αριστερά μέρος της, φαίνεται τμήμα του υπό ανέγερση Ναού του Αγίου Παντελεήμονα στην σημερινή του θέση. Για αυτό τον λόγο και εικάζουμε πως η φωτογραφία τραβήχτηκε προ του 1960.
Επιπλέον τόσο το αντίδωρο που κρατούν στα χέρια τους αρκετοί πιστοί, όσο και ο σημαιοστολισμός του καμπαναριού, φανερώνουν ότι το στιγμιότυπο σχετίζεται με κάποια μεγάλη θρησκευτική εορτή. Αν κρίνουμε δε από τα καλοκαιρινά ρούχα και τα γυαλιά ηλίου, μάλλον πρόκειται είτε για την πρωινή Θεία Λειτουργία της εορτής του Αγίου Παντελεήμονα, είτε για την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, θα είχε πραγματικά ενδιαφέρον αν κάποιος αναγνώστης αναγνώριζε στην φωτογραφία τον εαυτό του ή οποιονδήποτε συγχωριανό μας και φυσικά αν κάποιος είναι σε θέση να μας δώσει περισσότερες πληροφορίες. Φυσικά ισχύει πάντα η πρόσκληση του poulatakefalonias για την δημιουργία ενός ιστορικού φωτογραφικού αρχείου των Πουλάτων που θα συνδέσει το χθές με το σήμερα και θα ανοίξει ένα παράθυρο στην ιστορία του χωριού μας…
https://poulatakefalonias.website/?p=1036
Πηγή: poulatakefalonias.gr
Την κοιτάω και την ξανακοιτάω…
Βλέπουμε – λένε – μόνο ένα μικρό κομμάτι απο το Σύμπαν…
Ανταύγειες του κόσμου …τέλος κι’ αρχή απροσμέτρητα.
Kαι βέβαια αναγνωρίζω …τον πατέρα μου,… Λένε πως οι άνθρωποι ζούν για πάντα …στην μνήμη μας και πεθαίνουν μόνο αν σταματήσουμε να τους θυμόμαστε,… έτσι και οι εποχές …ο τρόπος που υπήρξαμε… που υπάρχουμε
Κι όλα είναι σκόνη της σκόνης μέσα στο άπειρο…
Αναγνωρίζω και την φωτογραφία,… ανάμεσα σε άλλες απο το προσωπικό του αρχείο, που με συγκίνηση και ευχαρίστηση καταλαβαίνω τον ενδιαφέρον της αλίευσής της και με κάνει να χαίρομαι μαζί σας …
Το πάν, στη ζωή – όπως μας δόθηκε – είναι μάτια ήμερα, αγαθά κι ονειρεμένα πρόσωπα ατάραχα, συνείδηση ήσυχη κι αρμονική…
διάφανη μια Κυριακή (ίσως), στο χωριό με ήλιο όπως τότε… νάχει πανηγύρι.
Σας ευχαριστούμε για το υπέροχο κείμενο και συμφωνούμε απόλυτα πως οι άνθρωποι και οι εποχές που φεύγουν θα ζουν όσο διαρκούν οι ιστορικές μας μνήμες. Για αυτό και θα ήταν χαρά μας αν μοιραζόσασταν μαζί μας φωτογραφίες από τα Πουλάτα του χθες. Για να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι.